- Άρθρο 29 (Τροποποίηση του άρθρου 12 του ν.2971/2001).
Με τη ρύθμιση της παραγράφου 2 προβλέπεται η διαδικασία αδειοδότησης εκτέλεσης αντιδιαβρωτικών έργων σε περίπτωση που από τη διάβρωση απειλείται ιδιωτικό ακίνητο. Για τέτοιας φύσεως εργασίες που δεν συνδέονται με την εκμετάλλευση του αιγιαλού, αλλά με την ανάγκη άμεσης προστασίας της ιδιωτικής και της δημόσιας περιουσίας, η διαδικασία θα πρέπει να είναι απλή και άμεση. Για την αδειοδότηση των συγκεκριμένων έργων μια υπηρεσία θα πρέπει να είναι αρμόδια και οι απόψεις των υπόλοιπων υπηρεσιών, αν απαιτούνται, θα πρέπει να χορηγούνται εντός αποκλειστικής προθεσμίας ενός μηνός, άλλως να τεκμαίρεται η σύμφωνη γνώμη τους. Επίσης θα πρέπει να οριστεί με ξεκάθαρο τρόπο πως υπηρεσίες που έχουν ήδη γνωμοδοτήσει κατά την έκδοση της μελέτης περιβαλλοντικών επιπτώσεων δεν απαιτείται να εκφράσουν ξανά τη γνώμη τους για την έκδοση της σχετικής άδειας. Δεν είναι νοητό για την εκτέλεση τέτοιας φύσεως απολύτως αναγκαίων έργων να απαιτείται χρονικό διάστημα 2 ετών!
- Άρθρο 31 (Τροποποίηση του άρθρου 13 του ν.2971/2001)
Η δυνατότητα μιας ξενοδοχειακής επιχείρησης να αναπτύσσει στον αιγιαλό ομπρελοκαθίσματα αποτελεί στην πραγματικότητα βασική προϋπόθεση για τη λειτουργία της – ουσιώδες μέρος του τουριστικού της προϊόντος.
Σχετικά με τις τροποποιήσεις που επιφέρει το εν λόγω άρθρο επισημαίνουμε τα εξής:
Α. Σε αρκετές περιπτώσεις ξενοδοχειακές επιχειρήσεις (που δεν είναι όμορες προς τον αιγιαλό) υποχρεώνονται να μισθώνουν μέσω δημοπρασίας τμήμα του αιγιαλού. Οι περιορισμοί των 300 μέτρων (αντί των 500 που ίσχυε) και του 60% της κάλυψης του παραχωρούμενου χώρου (παρ.4 και 6) είναι στην πραγματικότητα απαγορευτικοί, δεν είναι δυνατόν να καλύψουν τις ανάγκες των ενοίκων της ξενοδοχειακής επιχείρησης. Ασφαλώς και πρέπει διασφαλίζεται η ελεύθερη πρόσβαση του κοινού στην παραλία, αλλά τα συγκεκριμένα όρια που τίθενται περιορίζουν υπέρμετρα την χρήση από την επιχείρηση του συγκεκριμένου χώρου.
Β. Και στην περίπτωση όμως που η επιχείρηση είναι όμορη, αν και δεν υφίσταται ο περιορισμός των 300 μέτρων (όπως δεν επιβαλλόταν και ο περιορισμός των 500 μέτρων) και πάλι ο περιορισμός του 60% (παρ.6) είναι ομοίως σε πολλές περιπτώσεις απαγορευτικός ιδίως όταν το πρόσωπο της επιχείρησης προς τον αιγιαλό είναι μικρό.
Γ. Προβλέπεται (παρ.5) πως όταν ανάμεσα στην επιχείρηση και τον αιγιαλό μεσολαβεί δημοτική οδός ή πλατεία δεν αναιρείται η ιδιότητα του όμορου. Η συγκεκριμένη ρύθμιση δεν θα πρέπει να περιορίζεται μόνο στην δημοτική οδό, αλλά να εφαρμοστούν εν προκειμένω τα προβλεπόμενα στην με αριθμό 548/1993 γνωμοδότηση του ΝΣΚ (κάθε είδους οδός). Επίσης θα πρέπει να ορίζεται πως η ομορότητα δεν αναιρείται ούτε από την ύπαρξη παραλίας ούτε από την ύπαρξη παλαιού αιγιαλού (εφόσον με τον παρόν νομοσχέδιο ενταχθεί τελικά στα κοινόχρηστα πράγματα) ή άλλου είδους κοινόχρηστου. Τέλος στην περίπτωση που ανάμεσα στον αιγιαλό και την επιχείρηση μεσολαβεί ακίνητο που ανήκει στην ιδιωτική περιουσία του Δημοσίου ή της ΕΤΑΔ α) θα πρέπει να προβλέπεται ρητά πως η επιχείρηση μπορεί με αίτηση να ζητήσει την απευθείας μίσθωση του συγκεκριμένου χώρου χωρίς να απαιτείται η πραγματοποίηση δημοπρασίας και β) δεν θα πρέπει να τίθεται ως προϋπόθεση η άσκηση και επί του μισθωμένου ακινήτου επιχειρηματικής δραστηριότητας.
Δ. Έχουμε ζητήσει με προηγούμενες επιστολές μας να επιτρέπεται στα όμορα ξενοδοχειακά καταλύματα η παραχώρηση της χρήσης του τμήματος του αιγιαλού που μισθώνουν σε τρίτο πρόσωπο. Εν προκειμένω παρατηρούμε πως αυτό προβλέπεται με έμμεσο τρόπο (σύμβαση έργου) μόνο για την άσκηση της δραστηριότητας των θαλάσσιων μέσων αναψυχής (παρ.5γ). Από τη στιγμή που η επιχείρηση παραμένει συνυπεύθυνη με το τρίτο πρόσωπο δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί δεν μπορεί αυτή η παραχώρηση χρήσης να επιτραπεί, έστω με αυτή τη μορφή και στις υπόλοιπες περιπτώσεις.
Ε. Η απαγόρευση της παραχώρησης της χρήσης του αιγιαλού σε περίπτωση που η επιφάνειά του δεν υπερβαίνει τα 150 μέτρα ή το μήκος /πλάτος του είναι μικρότερο των 3 μέτρων (παρ.7) θα αποβεί καταστροφική για μεγάλο αριθμό επιχειρήσεων σε νησιωτικούς ιδίως περιορισμούς, οι οποίες δεν θα έχουν πλέον τη δυνατότητα να εκμεταλλευθούν τον έμπροσθεν αυτών χώρο με αποτέλεσμα μη μπορώντας να παρέχουν τις στοιχειώδεις υπηρεσίες στους πελάτες τους να οδηγηθούν στη διακοπή της λειτουργίας τους.
Στ. Η πρόβλεψη πως ο επιχειρηματίας είναι υποχρεωμένος να επισημαίνει επί του εδάφους και να αναρτά σχέδιο και φωτογραφία του παραχωρούμενου χώρου (παρ.9) είναι προβληματική και στην πράξη ανεφάρμοστη
Ζ. Στην παράγραφο 12 που αφορά τα ΤΔΚ πρέπει να προστεθεί η φράση «ως και των κτισμάτων ή εν γένει των εγκαταστάσεων που υφίστανται επ’ αυτών» (όπως προβλέπεται στην ισχύουσα παρ.4 του άρθρου 13 του Ν.2971/2001), καθώς στα ΤΔΚ ενδέχεται να έχουν ανεγερθεί νόμιμα τουριστικές εγκαταστάσεις.
- Άρθρο 32 (Προσθήκη άρθρου 13Α στο ν.2971/2001).
Με το άρθρο 27 του Ν.4256/2014,(ΦΕΚ Α 92/14.4.2014) αυξήθηκε το ανώτατο όριο της επιφάνειας των πλωτών εξέδρων, από τα 100 τ.μ. που ίσχυε με το προηγούμενο καθεστώς, στα 150 τ.μ.. Με σχετική επιστολή μας ζητήσαμε να προβλεφθεί αύξηση της μέγιστης επιτρεπόμενης επιφάνειας των ανωτέρω εγκαταστάσεων σε 200 τ.μ., λαμβάνοντας υπόψη πως αυτές συμβάλλουν στην ποιοτική αναβάθμιση του προσφερόμενου τουριστικού προϊόντος, ούσες ταυτόχρονα φιλικές προς το περιβάλλον και δεν περιορίζουν σε καμία περίπτωση την πρόσβαση του κοινού στην παραλία. Αντί αυτού βλέπουμε πως προτείνεται η μείωση της επιφάνειας των ανωτέρω εξεδρών σε 100 μέτρα.