F.S.: Θέλετε να μας πείτε πώς σχεδιάσατε και πώς εξελίξατε τη στρατηγική σας σχετικά με το εστιατόριο «The Shed at Dulwich;»
O.B.: Το κυριότερο στοιχείο της όλης προσπάθειας ήταν το «εστιατόριο» να καταφέρει να ανελιχθεί κατά 18.148 θέσεις, καταλαμβάνοντας την κορυφή των γευστικών προτάσεων του TripAdvisor για το Λονδίνο εντός χρονικού διαστήματος 8 μηνών. Λαμβάνοντας αυτό ως σημείο αναφοράς, ξεκίνησα τον σχεδιασμό των απαιτούμενων ενεργειών που εκτιμούσα πως θα συνεισέφεραν σημαντικά στην επίτευξή του στόχου, εντός χρόνου και προϋπολογισμού.
Υπό αυτό το πρίσμα, προχώρησα στη δημιουργία ενός εξειδικευμένου website όπου έδωσα βαρύτητα σε στοιχεία που δύσκολα θα μπορούσαν να προκαλέσουν υποψίες και να… ανιχνευθούν ως ψευδή, όπως η μη δημοσιοποίηση μιας συγκεκριμένης διεύθυνσης (για την ακρίβεια του αριθμού της οδού) όπου και εδρεύει το εστιατόριο, ο εξαιρετικά περιορισμένος χώρος του εστιατορίου, η έντονα προσωποποιημένη προσέγγιση, μια πιο εναλλακτική λογική, η πολιτική κρατήσεων αυστηρά και μόνο μέσω τηλεφωνικής κράτησης κ.ά.
Ορισμένοι φίλοι βοήθησαν γράφοντας μερικές δελεαστικές και άκρως… «χορταστικές» κριτικές. Φωτογράφησα ορισμένα «δημιουργικά» πιάτα αξιοποιώντας από αφρό ξυρίσματος μέχρι είδη οικιακού καθαρισμού, τα οποία ωστόσο έδειχναν πολύ «ζωντανά», ενώ σημαντικό ρόλο αποδείχτηκε πως έπαιξε η λογική της κατάρτισης του μενού του «εστιατορίου», καθώς διατυμπανίζαμε πως βασίζεται σε αισθήσεις και διαθέσεις και όχι σε «παραδοσιακές» νόρμες.
Έτσι, λοιπόν, οι ενδιαφερόμενοι όταν εξερευνούσαν το site του εστιατορίου μας, συναντούσαν γευστικές δημιουργίες με εξαιρετικά ευφάνταστους τίτλους, όπως «λαγνεία», «διαλογισμός», «χαρά», «έρωτας», «συμπόνια», «άνεση» κ.ά. Ξέρετε, αυτή η προσέγγιση προκάλεσε ακόμη μεγαλύτερο ενδιαφέρον του κοινού για το… μυστηριώδες «εστιατόριο» και μετατράπηκε από μια απλή περιέργεια, σε αδημονία και άκρατη αγωνία να το επισκεφτούν όσο το δυνατόν πιο άμεσα.
Έφτασε στο σημείο να… πλασάρεται ως must do η επίσκεψη στο «εστιατόριό» μας. Εν ολίγοις, ακολούθησα μια απολύτως συνειδητή όσο και κοινή στρατηγική, με ξεκάθαρα αλλά απλοϊκά βήματα, τα οποία κατάφεραν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά. Βλέπετε, η περιέργεια, σε συνδυασμό με την αναγκαιότητα της διαρκούς εξεύρεσης νέων χώρων που προσφέρουν εμπειρίες, έστω και γευστικές, διευκολύνει υπέρ το δέον –όπως αποδεικνύεται στην περίπτωσή μου– ακραίες συμπεριφορές.
F.S.: Το χρονικό διάστημα των 8 μηνών που θέσατε εξαρχής ως χρόνο-στόχο για την πραγμάτωση του τελικού σας στόχου, πώς προέκυψε;
O.B.: Κοιτάξτε, αποτέλεσε μια σχετικά ασφαλή εκτίμηση, λαμβάνοντας υπόψη τις παραμέτρους που υπήρχαν, καθώς επίσης και τα μέσα που είχαμε στη διάθεσή μας. Γιατί, όπως διαπιστώσαμε στην πορεία, στην περίπτωση κατά την οποία κάποιος ενδιαφερόμενος είναι αποφασισμένος να διαθέσει ένα σεβαστό budget, τότε πιστεύω πως μπορεί να πετύχει το ίδιο αποτέλεσμα σε σαφώς μικρότερο χρονικό διάστημα.
Το πείραμα μου προκάλεσε από αρνητικές έως ανησυχητικές σκέψεις! Πώς αλλιώς θα μπορούσα να νιώθω από τη στιγμή που ένας τυχάρπαστος, ένας οποιοσδήποτε δίχως να διαθέτει την παραμικρή υποδομή, ούτε καν εστιατόριο, καταφέρνει με μια μέτριου επιπέδου προσπάθεια, χωρίς ιδιαίτερους πόρους, χρηματικούς ή ανθρώπινους, να καταλάβει την κορυφή στις αξιολογήσεις των λονδρέζικων εστιατορίων, σε ένα μέσο με την αναγνωρισιμότητα και τον βαθμό επίδρασης που απολαμβάνει το TripAdvisor;
Βέβαια, τον κυριότερο ρόλο σε ένα αντίστοιχο σενάριο που θα βρίσκεται στη διαδικασία της υλοποίησής του, εξακολουθεί να παίζει το περιεχόμενο. Ξέρετε, στη δημοσιογραφία ένα θέμα ή μια είδηση θα πρέπει να μοιάζει με μια γυναίκα η οποία «αποκαλύπτει» όσα πρέπει με το ντύσιμό της προκειμένου να εγείρει τη φαντασία και τις αισθήσεις όσων την κοιτούν, ενισχύοντας στο μέγιστο βαθμό τη θελκτικότητά της! Εάν προβείτε στις αντίστοιχες τροποποιήσεις στο ζήτημα της προώθησης μιας επιχείρησης μέσω των δικτυακών μέσων και των εν γένει social media, τότε θα διαπιστώσετε πως συμβαίνουν… θαύματα.
F.S.: Άρα, θεωρείτε πως πρόκειται για μια εγκεφαλική –εν πολλοίς– διαδικασία;
O.B.: Πρωτίστως ναι, καθώς απευθύνεται στο θυμικό και στην περιέργεια των δυνητικών πελατών. Γιατί, εάν ίσχυε το αντίθετο, τότε δεν θα είχαμε το φαινόμενο των συνεχόμενων τηλεφωνικών κρατήσεων από εντυπωσιακά μεγάλο πλήθος ενδιαφερομένων, από εκπροσώπους κάθε επαγγελματικού χώρου, με πλούσιες γευστικές εμπειρίες, που έχουν ταξιδέψει πολύ στη ζωή τους και έχουν επισκεφθεί αναρίθμητα εστιατόρια και τοποθεσίες.
Διαπιστώσαμε πως η προσπάθειά τους να βρουν ένα τραπέζι είχε αναχθεί σε σκοπό ζωής, ενώ όσο η απάντηση που λάμβαναν ήταν αρνητική, τόσο και μεγάλωνε ο… πόθος τους. Αντί, λοιπόν, η άρνηση να λειτουργήσει αποτρεπτικά, η επιθυμία τους θέριευε, κινούμενη στα όρια της μανίας! Έχω δε τη βεβαιότητα πως εάν σε κάποια στιγμή του πειράματός μας προχωρούσαμε στη διαδικασία διάθεσης κρατήσεων επί πληρωμή, θα βιώναμε μια πλειοδοσία με βάση τα ποσά που θα ήταν διατεθειμένοι να καταβάλουν προκειμένου να κάνουν πραγματικότητα την επιθυμία τους να αποτελέσουν πελάτες του… μυστηριώδους «The Shed at Dulwich».
