Η λογική των «παιδιών και απο-παιδιών» είναι αφενός μη-αποδοτική και αναχρονιστική, αφετέρου μπορεί να δυναμιτίσει στο μέγιστο βαθμό την απόδοση, αλλά και τη λειτουργία της επιχείρησής σας. Βέβαια, σε πλήθος εστιατορίων, συναντάται το φαινόμενο του διαχωρισμού (μεγαλύτερου ή μικρότερου) μεταξύ όσων εργάζονται στη σάλα και σε όσους βρίσκονται στην κουζίνα. Στο δικό σας;
Πρόσφατα, σε μια συζήτηση ένας ιδιοκτήτης αλυσίδας εστιατορίων –που κατά το παρελθόν ήταν ενεργός σεφ– μου έλεγε πως τον ενοχλούσε που η τότε ιδιοκτησία και το εν γένει management της επιχείρησης ασχολούταν ενεργά και σε συνεχόμενη βάση, με ιδιαίτερη άνεση και φιλικό τρόπο με τους εργαζομένους της σάλας (υποδοχή, μαιτρ, σερβιτόροι, μπάρμαν, ταμίες κ.ά.), εν συγκρίσει με όσους βρίσκονταν στην κουζίνα.
Όταν η επιχείρηση, ο ιδιοκτήτης είτε ο αρμόδιος manager επικοινωνήσει ξεκάθαρα τα απαιτούμενα standards, ζητήσει να λάβει, αλλά και να μοιραστεί λεπτομερές feedback, ενώ ταυτόχρονα προωθεί και επιβραβεύει θετικές συμπεριφορές, είναι δεδομένο πως οι υπάλληλοι εξελίσσονται με ταχύτατους ρυθμούς!
Μάλιστα, οι πρώτοι συμμετείχαν σε συναντήσεις πριν την έναρξη των βαρδιών τους, διοργάνωναν κοινές εξόδους, «έτρεχαν» διαγωνισμούς με βάση στόχους για την πραγματοποίηση πωλήσεων, έκαναν πλάκα και γενικότερα περνούσαν ευχάριστα την ώρα τους.
«Δεν σου κρύβω πως ένιωθα διαρκώς πως ήμασταν εντελώς μόνοι μας και εξαρτημένοι από την προσωπική μας απόδοση. Δίχως κάποιο δίχτυ ασφαλείας ή έστω μια βοήθεια σε περίπτωση που προέκυπτε κάποια δύσκολη κατάσταση. Και δεν ήταν λίγες αυτές…», όπως μου εκμυστηρεύθηκε χαρακτηριστικά και συνέχισε:
«Οι συζητήσεις με τους επικεφαλής ή ακόμη και τους managers βάρδιας ήταν σπάνιο φαινόμενο και συνήθως εξαντλούνταν σε ζητήματα προγραμματισμού βαρδιών και μισθοδοσίας. Σχεδόν ποτέ δεν μας ρώτησε κάποιος εάν χρειαζόμαστε βοήθεια σε κάτι. Αλλά και όσες φορές έγινε αυτό, η απάντηση εκ μέρους μας ήταν αρνητική…».
Στην περίπτωση κατά την οποία βρίσκετε αρκετές ομοιότητες με την κουζίνα σας, τότε οι μάγειρές σας είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν νιώθουν μέλη μιας (διευρυμένου μεγέθους όσο και «συμπαγούς») οικογένειας. Δίχως την ύπαρξη του αισθήματος της ισότιμης συμμετοχής, είναι απείρως πιο εύκολο για κάποιον να αποφασίσει να εργαστεί κάπου αλλού, όπου και δεν επικρατεί η λογική της «ακόμη μιας δουλειάς».
Αλήθεια, έχετε την… πολυτέλεια να χάσετε έναν καλό μάγειρα ή βοηθό; Επειδή είθισται η απάντηση να είναι αρνητική, αντίστοιχη θα είναι και η λογική που θα διαπνέει και τους ίδιους όταν νιώθουν άνετα και πως ανήκουν σε μια επιχείρηση. Υπάρχει ένας ενεργός, ξεκάθαρος και σημαντικός ρόλος που καλούνται να παίξουν. Θέλετε, λοιπόν, να επιστρέψει το αίσθημα της οικογένειας στην επιχείρησή σας; Τότε, δεν έχετε παρά να «ποντάρετε» στη διαδικασία επανασύνδεσης με τα μέλη της ομάδας, προκειμένου να μεταβάλετε άρδην την εταιρική σας κουλτούρα.
