Επανασχεδιάζοντας τον (άπλετο) χώρο των λόμπι και τη λογική της φυσικής ασφάλειας
Τελευταία, οι αρχιτέκτονες έχουν ξεκινήσει να αμφισβητούν έντονα ό,τι αφορά τα λόμπι των αεροδρομίων. Πολλοί επιβάτες, πριν ταξιδέψουν, μετά βίας έρχονται σε άμεση επαφή με κάποιον υπάλληλο του αεροδρομίου ή της αεροπορικής τους εταιρείας. Όλα γίνονται πλέον on line και ο ταξιδιώτης ενδέχεται να μην χρειαστεί να μιλήσει με κανέναν από την είσοδό του στο αεροδρόμιο μέχρι την άφιξη στον προορισμό της επιλογής του.
“Το σκεπτικό που βρίσκεται πίσω από την κατασκευή νέων αεροδρομίων, δεν είναι άλλο από το ότι θα αποτελούν μέρη στα οποία οι ταξιδιώτες θα θέλουν να πηγαίνουν, αντί για κάπου που –απλά– πρέπει να πηγαίνουν! Τα πάντα ανάγονται στην προσφορά και στην απόλαυση περισσότερων ευχάριστων εμπειριών.”
Ωστόσο, ο χώρος που διατίθεται και κατανέμεται στα λόμπι παραμένει τόσο μαζικός όσο και πριν από χρόνια, ενώ οι ταξιδιώτες εξακολουθούν να περιμένουν σε μη λειτουργικές και περιορισμένης έκτασης περιοχές, τις γνωστές σε όλους «gates». Η συγκεκριμένη επισήμανση, σε περίπτωση που προχωρήσει, είναι βέβαιο πως θα μεταβάλλει άρδην τη συνολικότερη αρχιτεκτονική ενός τερματικού σταθμού.
Πλέον, λοιπόν, η κατασκευή των μελλοντικών αεροδρομίων θα διέπεται από τη βασική αρχή πως ο μεγαλύτερος χώρος θα πρέπει να διατεθεί για σκοπούς διαφορετικούς από εκείνους των τερματικών σταθμών. Χρειάζεται για παράδειγμα περισσότερος χώρος εκεί όπου οι ίδιοι οι επιβάτες περιμένουν να επιβιβαστούν στα αεροσκάφη και σε αυτά τα σημεία οι διοικήσεις των αεροδρομίων θα επενδύσουν σαφώς μεγαλύτερα ποσά για να μπορεί ο επιβάτης να έχει περισσότερη άνεση και γιατί όχι να κάνει αγορές.
Καθώς η μορφή και το περιεχόμενο του ελέγχου της ασφάλειας εξελίσσεται διαρκώς, ολοένα και περισσότεροι αρχιτέκτονες προτείνουν μελλοντικούς τερματικούς σταθμούς οι οποίοι δεν θα διαθέτουν καν σταθμούς ελέγχου. Όπως μάλιστα ισχυρίζονται, η τεχνολογία θα μπορεί να επιτρέψει στα αεροδρόμια να «παρακολουθούν» διαρκώς τους ανθρώπους –και τις τσάντες τους– καθώς αυτοί περπατούν διά μέσω των τερματικών σταθμών.
Είναι βέβαιο πως σε περίπτωση που οι υπηρεσίες ασφαλείας «υιοθετήσουν» την τεχνολογία, τότε οι αρχιτέκτονες με τη σειρά τους θα μπορούσαν να ξανασκεφτούν και να αναπροσαρμόσουν με περισσότερο δημιουργικό πνεύμα τον χώρο που σήμερα αφιερώνεται στους εκτενείς ελέγχους προσώπων και αποσκευών!
Αυτομάτως, λοιπόν, η συγκεκριμένη προσέγγιση πρόκειται να μετατρέψει την πύλη ασφαλείας σε μια λιγότερο «κλειστή διαδικασία» και σε μια περισσότερο «ανοιχτή διαδρομή». Την ίδια στιγμή, οι επιβάτες δεν χρειάζεται καν να γνωρίζουν ότι ελέγχονται και παρακολουθούνται διαρκώς.
