Από τις αρχές της δεκαετίας του 2000, πλήθος αεροδρομίων προσέφεραν μια εμπειρία που έμοιαζε με αυτήν ενός οργανωμένου εμπορικού κέντρου. Αυτό, ωστόσο, ανήκει στο παρελθόν γιατί πολλοί ταξιδιώτες ενοχλούνται όταν νιώθουν πως η κατασκευή του αεροδρομίου είναι τέτοια που τους αναγκάζει να περνούν από shopping corners. Δεν αποκλείεται να κοιτούν βιτρίνες ή ακόμη να μπαίνουν στα καταστήματα προκειμένου να ρίξουν μια ματιά, αλλά εάν είναι αγχωμένοι και πρέπει να προλάβουν την πτήση τους, τότε είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν θα αγοράσουν κάτι, ενώ η δυσφορία τους θα είναι έντονη. Στην περίπτωση αυτή λοιπόν η εμπειρία δεν είναι καθόλου ευχάριστη.
“Μια από τις σκέψεις σχετικά με τη δημιουργία ενός neighborhood friendly αεροδρομίου, έχει να κάνει με την ενεργό εμπλοκή των εκατοντάδων ή ακόμη και χιλιάδων εργαζομένων στα ίδια τα αεροδρόμια”
Μια από τις σκέψεις που έχουν οι ίδιοι οι αρχιτέκτονες σχετικά με τη δημιουργία ενός neighborhood friendly αεροδρομίου, έχει να κάνει με την ενεργό εμπλοκή των εκατοντάδων ή ακόμη και χιλιάδων εργαζομένων στα ίδια τα αεροδρόμια. Σήμερα οι εργαζόμενοι πηγαινοέρχονται απλά, δίχως να δημιουργείται κάποιου είδους δέσιμο με τον χώρο εργασίας τους. Αλήθεια, όμως, τι θα συνέβαινε εάν οι εργαζόμενοι είχαν την επιλογή να περνούν μέρος του χρόνου τους (ακόμη και του ελεύθερου) στις εγκαταστάσεις του αεροδρομίου; Πόσο (και πώς) θα μεταβάλλονταν οι συνήθειές τους εάν το αεροδρόμιο μπορούσε να τους παρέχει τα πάντα από άποψη ψυχαγωγίας αντί να αναγκάζονται να οδηγούν μακριά προκειμένου να κάνουν το ίδιο πράγμα, με σαφώς λιγότερες επιλογές;
Αυτό που χρειάζεται να συμβεί είναι η εκ βάθρων αλλαγή στον τρόπο σκέψης και στη συνολικότερη κουλτούρα των εργαζομένων που με τη σειρά τους θα νιώθουν υπερήφανοι τόσο για τον χώρο εργασίας τους όσο και για το ότι έχουν καταφέρει να καθιερώσουν ένα αίσθημα οικειότητας και μια λογική ευχάριστης και άνετης κοινότητας. Αποτέλεσμα; Οι εργαζόμενοι δεν θα αποτελούν τους «κρυμμένους ανθρώπους» ενός αεροδρομίου, αλλά τους κατοίκους μιας γειτονιάς του αεροδρομίου, τη στιγμή που οι ταξιδιώτες θα απαρτίζουν τους επισκέπτες της!
Όπως ισχυρίζονται, λοιπόν, αρκετοί αρχιτέκτονες, στην περίπτωση κατά την οποία τα ίδια τα αεροδρόμια θα εξασφάλιζαν στους καταναλωτές-επιβάτες μια περισσότερο ολιστική εμπειρία, τότε αυτοί θα ένιωθαν πιο άνετα και οικεία. Σε αυτήν την περίπτωση και με αυτήν τη διάθεση, ενδεχομένως να ψώνιζαν και περισσότερο, εφόσον φυσικά είχαν χρόνο στη διάθεσή τους.
Ολοένα και περισσότεροι αρχιτέκτονες θεωρούν πως τα αεροδρόμια πρέπει να απευθύνονται και να προσελκύουν όλους τους κατοίκους της περιοχής τους και όχι μόνο όσους ταξιδεύουν εκείνη την ημέρα. Βέβαια, στη συγκεκριμένη περίπτωση σημαντικό ρόλο θα παίξουν και οι επικεφαλής περί της (φυσικής) ασφάλειας.
Εγείρεται λοιπόν το ζήτημα του ποιοι θα μπορούν να μπαίνουν στο αεροδρόμιο και με τι συχνότητα; Όσοι δεν διαθέτουν σχετικό αεροπορικό εισιτήριο θα μπορούν να εισέρχονται στους χώρους του αεροδρομίου προκειμένου να απολαύσουν υπηρεσίες και προϊόντα, βιώνοντας μια ολοκληρωμένη εμπειρία φροντίδας και εξυπηρέτησης; Θα μπορούν. Αρκεί να σημειωθεί πως πρόσφατα το Διεθνές Αεροδρόμιο του Πίτσμπουργκ έγινε το πρώτο στις ΗΠΑ που επέτρεψε σε όσους δεν διέθεταν αεροπορικές κρατήσεις να εισέλθουν στους χώρους πέρα από τον έλεγχο ασφαλείας. Αυτό είναι πολύ σημαντικό αν αναλογιστεί κανείς πως κάτι τέτοιο έγινε πρώτη φορά μετά το τρομοκρατικό χτύπημα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001.
